“Şair Ceketli Çocuk” olarak tanınan müzisyen, kelam muharriri, oyuncu ve aktivist Kazım Koyuncu, vefatının 16. yılında da unutulmadı.
Sevenlerinin, “Biz de öldük fakat her şeye karşın bu yeryüzünde müzikler söyledik. Teşekkürler dünya” kelamlarıyla hatırladığı Koyuncu, son konserini 4 Şubat 2005’te Taksim’deki Yeni Melek Şov Merkezi’nde vermişti.
TRT Müzik’in, yaşadıkları periyotta iz bırakan sanatkarları mevt yıl dönümlerinde sesleri, yapıtları ve arşiv imajları ile yâd eden ‘Anısına’ programı bu kısımda Kazım Koyuncu’ya yer veriyor.
Sanatkarın 16. vefat yıl dönümü olan 25 Haziran Cuma günü saat 17.00’de TRT Müzik ekranlarında olacak ‘Anısına’ programında Kazım Koyuncu’nun hayatı ve müzikal seyahati anlatılacak.
‘Anısına’ programının akabinde saat 23.45’te ise Kazım Koyuncu’nun Yedikule Hisarı’nda verdiği konseri ekrana gelecek.
KAZIM KOYUNCU KİMDİR
Koyuncu, 7 Kasım 1971’de Artvin’in Hopa ilçesine bağlı Yeşilköy’de doğmuşsa da nüfusa geç kaydedildiğinden ötürü resmi doğum tarihi 10 Mayıs 1972’dir.
Müziğe ortaokul birinci sınıfta mandolin çalarak başlayan Koyuncu, çocukluğunda “Kemençeci Yaşar” lakabıyla tanınan Yaşar Turna’nın türkülerini çokça dinledi.
İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesine 1989’da giren sanatçı, müzik çalışmalarına üniversite yıllarında yük verdi ve 1992’de Ali Enver’le birlikte “Dinmeyen” isimli müzik gurubunu kurarak birinci profesyonel çalışmalarını yaptı.
KLÂSİK KARADENİZ MÜZİĞİ İLE ROCK’N ROLL’U SENTEZLEDİ
Tiyatro oyunlarına da müzik yapan sanatçı 1993’te okulu bıraktı ve daha sonra okulu bırakma kararına ait sorulan bir soruya şu yanıtı vermişti:
“Zor devirler, o okulu bitirip kaymakam falan olacaksın ya da kendi istediğin işi yapacaksın lakin daima soru işaretleri olacak, sonu nereye varacak? Bu tercihlerden soru işaretli olanını tercih ettim.”
Sanatçı, okulu bırakmasının akabinde yalnızca müzik yapmaya karar vererek, Karadeniz müziğini rock müzikle birleştirip kendi usulünü oluşturdu.
Birebir yıl arkadaşlarıyla birlikte “Zuğaşi Berepe” isminde bir küme kuran Koyuncu, hem yeni kümesiyle hem “Dinmeyen” kümesiyle çalıştı.
Yeni kümesiyle birinci albümü “Va Mişkunan”ı (Bilmiyoruz) 1995’te yayınlayan sanatçı, bu yeni biçimiyle müzikseverler tarafından olumlu reaksiyonlar aldı. Bu ortada “Dinmeyen” kümesi 1996’da “Sisler Duvarı” albümünü çıkarmasının çabucak akabinde dağılırken, “Zuğaşi Berepe” kümesi ise ikinci albümleri “İgzas”tan sonra 1999’da dağıldı.
Karadeniz müziğinin hem sert hem duygusal yapısını yapıtlarına taşıyan Koyuncu’nun birinci ferdî albümü “Viya!” ise 2001’de müzik marketlerdeki yerini almıştı.
DİZİ MÜZİKLERİYLE İSMİNİ DUYURDU
Koyuncu, temel tanınırlığını 2002’de yayınlanan “Gülbeyaz” isimli televizyonda dizisinin müziklerini yapmasıyla elde ederken, dizinin akabinde konser programları artmaya başladı ve 2004’te ikinci solo albümü “Hayde”yi çıkardı.
Kendisine 2004’ün aralık ayında kanser teşhisi konulmasının akabinde tabipler fazla yorulmaması gerektiğini söylese de sanatçı, konserler vermeye devam etti. Son konserini 4 Şubat 2005’te Taksim’deki Yeni Melek Şov Merkezi’nde veren Koyuncu’nun o gün söylediği “Ha kanser ha konser” kelamları sevenleri tarafından unutulmadı.
Bir röportajında “Çocukken şiirle hoş oynuyordum. Şairlerle çok uğraşıyordum. Bir ceket yaptırmak istedim o vakitler İstanbul’a gelirken, şair ceketi…” kelamlarını sarfeden Kazım Koyuncu, tedavi gördüğü hastanede 25 Haziran 2005’te, 33 yaşındayken ömrünü yitirdi.
KARADENİZ’İN HIRÇIN ÇOCUĞU” OLARAK TANINDI
“Karadeniz’in hırçın çocuğu” olarak tanınan Koyuncu, demokrasi üzerine fikirleriyle de tanınıyor. Rize’de Fırtına Deresi’ne yapılacak termik santral protestosundan, insan hakları ihlallerine karşı çıkmaya kadar bir çok aktifliğe dayanak veriyordu.
“TEŞEKKÜRLER DÜNYA”
Koyuncu, vefatından iki gün sonra, doğduğu köy olan Yeşilköy’de fındık ağaçlarının çevrelediği köy mezarlığında defnedildi.
Sevenleri genç yaşta kansere yenik düşen sanatçıyı şu kelamlarıyla hatırlıyor:
“Ben bir müzisyenim, ondan sonra biraz Karadenizliyim fakat hepsinin ötesinde ben bir devrimciyim ve nitekim hakikat bildiğim bir şeyi en azından çok zorlanırsam ortaya koymaktan çekinmem. Savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük. Kendi lisanını, kendi kültürünü, kendisini kaybeden beşerler, topluluklar gördük. Yanan köyler, kentler, ormanlar, hayvanlar gördük. Fakir beşerler, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda mevte koşan tinerci çocuklar gördük. Biz de öldük lakin her şeye karşın bu yeryüzünde müzikler söyledik. Teşekkürler dünya.”
Koyuncu’nun vefatının akabinde Paluri Dilek Kal Demirçi, sanatkarla birinci müsabakasından son ana kadar süren dostluğunu anlattığı “Şair ceketli çocuk: Kazım” kitabını kaleme aldı.
Ensonhaber
