Artık bir Boğaziçi “olayımız” var. Malum çevreler pek severler bu türlü “bilmem ne direnişimiz”, “bilmem ne tutsaklarına özgürlük” … Mümkünse provokasyonda birkaç kişi de yok yoluna giderse çok sevinirler, zira artık bir de yıllarca “kutlayacakları” bir mağduriyetleri olmuştur.
Boğaziçi olayı neydi? Yasal da olsa atanan rektörü istemeyenler vardı. Kimler? 15 bin öğrenciden beş yahut altı yüz kadarı. Ve tabi kendi mahallelerinden ayrılmaktan vefat üzere korkan birbirinin peşine takılmış öğretim vazifelileri. Daha da komiği bunlara bir de vakıf üniversitelerinden dayanak geldi, halbuki vakıf üniversitelerinin rektörlerinin hiçbiri seçimle gelmez.
En makul durumunda Boğaziçi olayı “Rektörümüzü kendimiz seçmek istiyoruzdan” ibaret olabilirdi. Tartışılırdı, tahminen yaygın takviye de bulabilirdi.
Lakin ne yapıldı? Ortaya birden LGBT bayrakları çıktı. Neden? Ortada bir cinsel ayrımcılık sorunu mu vardı? Yoo…
Gerisinden, sanat ismi altında Müslümanların kutsal pahalarını rencide eden Kâbe’ye şahmeran kondurma yapıtı çıktı. Neden? Ortada bir dinî müsamaha sorunu mu vardı? Yoo…
Pekala neden bir rektörün atanma sorunu birden cinsel ve inanç özgürlükleri sorunu haline getirildi?
Zira Batı en çok bu mevzulara hassastır, bunları çabucak anlar, reaksiyon verir. Ayrıyeten bunlar ABD ve AB’nin Müslümanlarla ilgili ezberlerine de uyar.
80’lerde “festival filmleri” diye dalga geçilen bir Türk sineması tipi vardı. Bizim hiç ilgimizi çekmeyen sünnet düğünleri, otantik köylü ritüelleri, yöresel giysiler, mümkünse bayanın ezildiği, dayak yediği enstantaneler sinemanın içine doldurulur, şenliğe gönderilirdi. İzleyen Alman, Fransız da bunlara bakıp bizim hala ne kadar geri olduğumuza bir kere daha iman eder, birkaç yan ödül verirdi. Bizimkiler de ülkelerini aşağılamanın mükafatını alır pek sevinirlerdi.
Bu da o denli.
ABD ve AB ne kadar müdahaleci olsa da diğer bir ülkede “yasal yoldan rektör atanması” üzere bir mevzuya burnunu sokmaktan imtina eder. O denli ise ne yapmak lazım? Mevzuyu onların anlayacağı lisana çevirmek, ona uygun provokasyon hazırlamak lazım.
Gerçekten sonuç da alındı. Mevzu LGBT olunca ABD Dışişleri’nin basın sözcüsü, kendisi de eşcinsel olan Ned Price çabucak mevzuya sahip çıktı.
Yazılarımda cinsiyetçi telaffuz kullanmaktan daima kaçındım fakat buna “ne dayanışması” deneceğini okuyucunun anlayışına bırakıyorum.
Ned Price, “Öğrencilerin ve göstericilerin gözaltına alınmasından tasa duyuyoruz… “Cinsel azınlıklara karşı nefret telaffuzunu şiddetle kınıyoruz” sözlerini kullandı.
Bu açıklamayı duyunca ben biraz da bu Boğaziçi olayını hafife mi alıyorum diye şüphelenmeye başladım. Zira hakikaten de bunu yeni bir Gezi’ye çevirmenin hiçbir altyapısı olmadığı üzere, deneyenlerin de ağır bir hüsrana uğrayacakları ortadaydı. Lakin ABD ve AB’nin reaksiyonunu görünce, biraz daha ciddiye almaya başladım.
Bahis rektör değil onu çoktan anladık da bunlar neye güveniyorlar sanki? İşin içine ABD’yi ve AB’yi katınca ne olacak sanıyorlar?
Şunu mu diyorlar “E, Biden, hani bizi destekleyeceğine kelam vermiştin, biz hazırız, işte sana da hoş bir pas, at gölünü” mü diyorlar?
Türkiye’nin o golü yemeyeceğini anlamaları ne kadar sürecek?
@kalemciler
Ensonhaber
