Türkiye’nin pek çok meseleleri var ve bunların kronik olmayanlarını (hatta bazen onları da) yaklaşık 20 yıldır iktidarda olan parti üstlenmek zorunda ve üstleniyor da. İktidar için birçok şey söylenebilir ancak rastgele bir bahiste “boş durdukları” yahut “sorunları süpürüp halının altına sakladıkları” söylenemez.
Lakin biliyoruz ki daha 2002’den beri bir de muhalefet problemimiz var. Zira ana muhalefetin pek çok üyesi hala 2002’deki “o benim başbakanım değil” fatalizmini “o benim cumhurbaşkanım değil” argümanı ile sürdürüyorlar. Başından beri iktidarın legalliğini sorgulama ve kabul etmeme psikozunu sürdüren değerli bir kesim var. Hala “kaçak saray”, “memleket bitti”, “geleceğimiz karardı”, “takunyalılar” fanatizmi prim yapabiliyor.
Bu bir muhalefet biçimi değil, bir davranış bozukluğu olduğu için de ana muhalefet ne iktidarı hakikaten eleştirebiliyor ne kusurlarını gösterebiliyor ve ne de halkın meselelerinin sözcüsü olabiliyor. Ana muhalefet geçmişte iktidar olduğunda (tek parti ile iktidarı gasp ettiğinde ve darbeler ortası koalisyonlarda) nasıl halka karşın iktidar idiyse, muhalefeti de halka karşın sürdürüyor.
Son on yılda ise parti kapatmaların ve darbelerin önü alındığı ve deneyenler önemli cezalar aldığı için rakibini Anayasa Duruşmasına kapattırmak yahut darbe kışkırtıp devirmenin de yolu kapandığından, muhalefet büyük bir buhrana düşmüş durumda.
Yeni şartları kabul edip siyasetler üretmek yerine, oyunu kaybedeceğini bildiği için mızıkçılık yapan çocuklar üzere, “bu sefer seçimi yaptırmayacaklar”, “seçim sonuçlarını bilgisayarda değiştirecekler” üzere şaibelerle seçimlere gölge düşürmeye çalışıyorlar. En büyük paranoyaları da olmayan oylarının çalınması… Aslında seçim yapılmasa hakikaten sevinecekler zira oyundan kaçmak istiyorlar. Hatta ortalarında seçimleri boykot etmek isteyen aklı evveller bile yok değil.
İşte bütün bu fatalist yaklaşımlara bir de FETÖ’nün muhalefeti ele geçirme teşebbüsü eklenince durum çok daha dayanılmaz bir hal aldı. Aslında alternatif üretemeyen ana muhalefetin tek odak noktası “bunlar gitsin de ne olursa olsun”a dönüştü. Tabi bunun ardında “Bunlar gitsin de, mahpustaki FETÖ’cüleri hür bırakalım, başkanlık sistemini kaldırıp eski istikrarsız koalisyon günlerine dönelim” var. Maksat bu olunca siyaset üretmeye de gerek yok, artık iktidarı devirmek için her yol mubah. Şeytanla da, bölücü teröristlerle de, “şeriatçılarla” da, “ırkçı faşistlerle” de koalisyon yapmanın bir sakıncası yok. Kâfi ki geniş bir iktidar aksisi blok oluşsun da bunlar nelerden oluşursa oluşsun.
Pekala ana muhalefetin tabanı da yöneticileri kadar “geniş” mi?
Görünen o ki ne taban hatta ne de yöneticiler bu kadar geniş değil.
Şeytana karşı bu kadar “hoşgörüyü” (daha doğrusu iktidara karşı hoşgörüsüzlük bloğunu) kaldıramayan seçmenler kadar delegeler de var. Muhtemelen milletvekilleri de var.
Ülkenin bir muhalefet sorunu olduğunu yazmaktan yalnızca ben değil, müspet muhalif bütün basın usandı. Gerçekten en sonunda SONAR “muhalefet başarılı mı?” anketi yaparak durumu muhalefetin yüzüne sayılarla çarptı. Muhalefetten memnuniyet %19…
Ben de farkındayım bunları tekrar tekrar yazmanın yazıyı artık okunmaz hale getirdiğini, fakat bütün bunları bir de Sayın Muharrem İnce’nin “Bin günde memleket hareketi” çıkışı açısından ele alın istiyorum.
Sayın İnce tekraren saydığımız bu muhalefet sıkıntısına ne tahlil öneriyor?
Yeni bir parti kurmayacağını söylüyor (oysa bu çok daha gerçekçi olurdu). Savı çok daha büyük, CHP’yi CHP 2.0’a yükselteceğini, o da olmazsa artık CHP’nin Beta versiyonunu süreceğini söylüyor.
Uygun de versiyon yükseltme bir programın aksaklıklarını gidererek daha kullanışlı hale getirmeyi içerir. 90 küsur yıllık CHP tarihinde bunu başarabilmiş bir kişi var mı?
İnce, CHP’nin hangi aksaklıklarını düzeltmeyi öneriyor? CHP’ye yönelik tenkitlerinin hepsi haklı, bunu yıllardır hepimiz söylüyoruz, kendisine yapılan adilikleri biz de gördük. Cumhurbaşkanlığını kazanamayacağının partisi tarafından bilindiğini fakat Kılıçdaroğlu’na da rakip olmaması için kumpas kurulduğunu biz ondan evvel anlamıştık esasen. (Yahu, Kılıçdaroğlu CHP ve hempalarının seçimi kazanacağına inansa o pastayı İnce’ye yedirir miydi?) Seçimin sonraki günü palavra söylemesi, seçimi şaibeye düşürmesi istendi. Hatta ailecek kaçırıldığını, silah zoru ile tutulduğunu söyleyen epeyce kabarık bir “şizofren” kümesi da vardı. (Hala da varsa hiç şaşırmam) Biz o manyaklarla bir asırdır uğraştığımız için bize bir sürpriz olmadı. Yani İnce bize bir şey söylemedi.
Pekala İnce yeni ne söyledi?
Bir kez, daha 5. dakikada Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde CHP’yi sandıkların başında durmayarak 4,5 milyon oyu sokağa bırakmakla suçladı. Yani yeniden şaibe yaratmaya çalıştı. “CHP gözlemcileri olmayınca o oylar çalındı mı bilmiyoruz, 1,5 milyon oy olsa kazanacaktık” demeye getirdi. Bunun klasik CHP psikozundan ne farkı var?
Halbuki o gün “adam kazandı” diyerek çok daha dürüst davranmıştı. (Pardon, tabi o tweet’i de silah zoruyla kaçırıldığı yerden atmıştı)
Daha da Atatürkçü olacağını söyleyerek HDP ile kapalı ittifaka küsen CHP’lilere göz kırpıyor. Lakin bunun ne ülke problemleri ile ne de CHP’nin seçim kazanma sorunu ile alakası var. Atatürkçü olup da artık “tıpış tıpış” CHP’ye oy vermemeyi düşünenler mi var? Öte yandan İttifaktan da ayrılmayacağını söylüyor. Yani hem Atatürkçü hem Kürtçü…
Eline iki su şişesi alınca birinin kapağını açıp içinden cin çıkaracak sandık lakin İnce kendi şişesinin içinde kalacağını, öteki şişeye geçmeyeceğini anlatırmış. Kendi şişesinden cin çıkarmadığı sürece İnce’nin CHP’nin nesini değiştireceği merak konusu.
Üstelik kapağı sıkı sıkı kapalı öteki şişenin tabanından da oy alma potansiyeli olduğunu sav ediyor.
Elhasıl İnce aslında bulanık CHP kazanına koca bir kepçe sokup karıştırıp çıktı lakin CHP esasen o karışıklıkla var oluyor, durulsa ya dağılır ya baraj altında kalır…
İnce’nin memleket hareketi fiyat mı? Buram buram 1930’lar kokan ismi ile, aydın emekli öğretmen çağrışımları ile bu naftalinli yaklaşımın kitlelerde karşılığı var mı? Tahminen Ekmelettin/HDP / Abdullah Gül küskünü kimi CHP’lileri konsolide eder, ancak onların aslında bir yere gideceği yok ki? Yok şayet Cumhur ittifakının tabanından oy alacağını sanıyorsa, sıraya girmesi lazım. Ondan evvel sırada bir eski Marksist hocamız, bir Temel Reisimiz, altı ayda dünyanın gittiği her ülkenin sıkıntılarını çözecek IMF sever ekonomistimiz var.
Ha bir de basın özgürlüğünden dem vurup, gazetecilere soru sordurmaması var..
Pekala İnce, Eylülde gel, bekliyoruz…
@kalemciler
Ensonhaber